Po drugie, męski hormon, testosteron, kojarzony jest przede wszystkim z zabawą chłopców, w której wzajemne mocowanie się, przewracanie na ziemię i temu podobne zachowania są na porządku dziennym; z ekstrawertyzmem, dużą aktywnością i asertywnością. Równie ciekawe są hipotezy Johna Bancrofta, przedstawione w periodyku „The Clinics of Obstetrics and Gynecology”, gdzie autor pisze, że mężczyźni z niskim poziomem testosteronu łatwiej się rozpraszają. Krótko mówiąc, testosteron może pomóc mężczyźnie skupić uwagę na konkretnej sytuacji i trwać w tym skupieniu przez dłuższy czas. Byłaby to zatem kolejna, decydująca o przetrwaniu umiejętność, w jaką wyposażony był człowiek pierwotny, próbujący przetrwać w fizycznie niebezpiecznym dla niego świecie, ważna i dla mężczyzny, pragnącego się dziś skoncentrować i skupić w hałaśliwym i zanieczyszczonym środowisku. Jeśli zbierzemy razem i te krzepiące, i te niezbyt pocieszające informacje na temat tego, jak organizm mężczyzny radzi sobie ze stresem, dojdziemy do wniosku, że mężczyzn cechuje reakcja na stres, uruchamiana w sytuacjach zagrożenia. Mówiąc konkretniej, możemy założyć, że ponieważ mężczyźni reagują na stres w sposób niewerbalny, podejmując natychmiastowe działanie, ponieważ potrafią skoncentrować się całkowicie na sytuacjach wysokiego pobudzenia i ponieważ są silniejsi fizycznie oraz mniej niż kobiety wyczuleni na ból o słabym natężeniu, są doskonale przygotowani do tego, by radzić sobie z sytuacjami wymagającymi natychmiastowego działania.
