Wyniki badań specjalisty od psychologii rozwojowej, Michaela Lewisa, i wielu innych naukowców pokazują, że odzwierciedleniem powyższych oczekiwań jest sposób traktowania synów przez rodziców: Jeżeli chodzi o zabawy, w których dominuje ruch, podrzucanie dziecka, wspólne baraszkowanie na podłodze itp. ojcowie chętniej będą angażowali w nie synów aniżeli córki.
Zarówno ojciec, jak i matka zwracać będą większą uwagę na przedwerbalne próby komunikowania się córki niż syna; w wypadku syna rodzice będą częściej reagować na podejmowane przez niego próby chwytania przedmiotów, raczkowania czy chodzenia. Na podwórku i placu zabaw rodzice pozwolą chłopcom oddalić się na większą odległość niż dziewczynkom. W wypadku czynności wymagających przełamania lęku rodzice chętniej będą przynaglać do nich chłopców aniżeli dziewczynki. Prawdziwe może być twierdzenie, iż mężczyźni z natury są bardziej aktywni ruchowo niż kobiety i że kobiety z natury szybciej niż mężczyźni reagują na ludzki głos. Tendencje te jednak, za sprawą obojga rodziców, stają się częścią zachowania charakterystycznego dla danej płci. Ta forma socjalizacji zaczyna się już od chwili narodzin, ponieważ oczekiwania rodziców co do tego, by chłopiec zachowywał się jak chłopiec, pojawiły się już na długo przed jego narodzinami.
