Jeżli przyjrzymy się rozwojowi biologicznemu ludzi, okaże się, że kolejne stadia życia dziewcząt i kobiet zaznaczają się wyraźniejszymi zmianami w organizmie niż odpowiadające im stadia życia chłopców i mężczyzn. Menstruacja nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że zaczął się okres pokwitania; ciąża oznacza początek macierzyństwa, a menopauza jest wyraźnym sygnałem tego, że kobieta osiągnęła wiek średni i jej zdolności rozrodcze skończyły się. Zmiany zachodzące w życiu mężczyzn dokonują się w sposób mniej gwałtowny i niepostrzeżenie. Gdy rozpoczyna się okres dojrzewania, głos chłopca staje się grubszy, pojawia się owłosienie w okolicach łonowych, nasienie jest zdolne do zapłodnienia, ale dzieje się to stopniowo i nie następuje nic takiego, co by w sposób jednoznaczny wskazywało na początek okresu dojrzewania. Chłopiec nie budzi się pewnego ranka z brodą bądź nowym głosem. Jego ciało zazwyczaj nie mówi mu ani kiedy jest już gotów, by stać się ojcem, ani kiedy ma jeszcze za mało spermy, by spłodzić dziecko. Jego możliwości seksualne mogą w miarę starzenia się ulegać zmianie, ale zazwyczaj nie dzieje się to w sposób nagły i nie można tego przewidzieć (zmiany te zresztą czasami w ogóle nie występują). Można zatem powiedzieć, że wczesne sygnały ostrzegawcze nie tylko pomagają zapobiegać poważniejszym konsekwencjom stresu, ale mogą również pomóc nam poznać historię własnego rozwoju emocjonalnego, nauczyć gotowości do pokonywania niektórych form stresu lub rezygnacji z walki i umożliwić poznanie charakterystycznych dla siebie objawów stresu, słabych miejsc ciała i psychiki, jak również najważniejszych cech własnej osobowości. Dokładne przyjrzenie się tym sygnałom może pokazać nam, które objawy stresu są wyuczone, a które odziedziczyliśmy. Te pierwsze możemy złagodzić, te drugie musimy zacząć kontrolować.
